غزل که دست خودم نیست گاه مجبورم 

که    وانمود  کنم    از  علایقم  دورم

عذاب می کشم  از بی کسی  و تنهایی

میان این همه ادم که  کرده  محصورم 

شکست میخورد از من همیشه عقل اما

به عشق وعاطفه هرگزنمی رسد زورم

اگر چه  حال  و هوایم  همیشه  بارانی

و   از  ارائه   اشعا ر   شاد   معذورم 

ضررنکرده ام و چشم خیس من عمری

ااین که چشم به راهت نشسته مسرورم

ووصل؟خواب و خیال است این حقیقت

قبول   کن  دل  پر  ارزو  و  مغرورم

بچین  که هدیه ناقابلی ست  بعد از من

برای توست اگر گل شکفت  بر  گورم

عجب حکایت تلخی شده است دل کندن

سفر   بخیر  تن  ناتوان  و   رنجورم